Van een blog om te vertellen over het leven van het boek Geen brave borst en meer achtergrondinformatie zullen deze blogberichten ook gaan over het verdere leven van de auteur. En nu daar de diagnose ‘uitgezaaid’ aan hangt, zal het helaas ook veel clichématigs krijgen met verhalen over behandelingen en ervaringen. Ik start vandaag met een gevoel van stil verdriet. Ruim 2.5 week geleden ging ik het lokale ziekenhuis in om een röntgen te laten maken om een oorzaak te…
Toen ik de vele boeken aan het lezen was over kanker, wat artsen, therapeuten en patiënten daarover te melden hadden, trof me op een bepaald ogenblik het volgende: opvallend vaak waren de patiënten die veel zinnigs te melden hadden over hun proces, uiteindelijk overleden aan de uitzaaiingen. Anne Frähm die in 6 weken tijd door middel van voeding haar leven terug kreeg nadat reguliere artsen haar naar huis gestuurd hadden om te sterven; maar tien jaar later alsnog bezweek aan…
Oktober, borstkankermaand. Ideale periode om mijn boek onder de aandacht te brengen zou je denken. En om ‘exposure’ te krijgen. Maar het is stil. Kort na het verschijnen van het boek stuurde ik een aantal recensie-exemplaren uit naar mensen en organisaties die me zouden kunnen helpen bij het attent maken van mijn doelgroep en hun achterban op de boodschap dat je goed voor jezelf kunt zorgen als je borstkanker hebt. Ik heb wel toezeggingen gekregen dat ze er aandacht aan…
Toen ik na de diagnose mijn voedingspatroon onder de loep ging nemen, is veel daaruit verdwenen. Toetjes bijvoorbeeld, magnetronmaaltijden, kant en klare sauzen. De hoeveelheid groente en fruit is toegenomen, evenals gezonde oliën en vetten. Maar wat uiteindelijk niet echt veranderd is: de boterhammen bij de lunch. En wat al die gezondheidsgoeroes ook zeggen over het gevaar van gluten of exorfines die je natuurlijke endorfines blokkeren, ik laat vooralsnog de volkoren sneetjes niet staan. Ik heb het gedaan hoor: de…