Ruim zeven maanden zegt de regering: blijf binnen, ‘zit op je kont’ (De Jonge) en ‘hou je bek’ (Rutte). Vanwege Het Gevaar. De regering zelf ondertussen hoeft zich natuurlijk niet aan de regels te houden. Zij hebben geen last van Het Gevaar. Net als overigens 99% van de bevolking. Rutte trok de deur van het huis van veel Nederlanders dicht, terwijl de sleutel aan de binnenzijde bleef en de deur niet op slot zat.
Elke dag gedurende de afgelopen zes maanden ging ik langs bij een aantal van de mensen die binnen zaten. Ik belde aan. Geen reactie. Maar ik wist dat ze thuis waren. Dat had de regering immers gezegd.
Ik klopte aan. Geen reactie. Maar ik wist dat ze thuis waren. Dat had de regering immers gezegd.
Ik deed de deur een stukje open. Die zat immers niet op slot. En ik riep naar binnen: “ben je er?” Toen was er geluid. “Ja, ik ben er maar ik blijf binnen.” Ik antwoordde: “Het is heel mooi weer buiten, zullen we samen een wandeling maken?” “Nee, nee, dat kan niet. Het Gevaar loopt rond.”
Dan ging ik weg, keek goed om me heen, en zag geen Gevaar.

Elke dag kwam ik langs, belde aan, klopte, en nodigde uit. Zelden ging er iemand mee. Als ze meegingen, keken ze de hele tijd schichtig om zich heen, gewapend met mondkapje en bij elke hoek de handen ontsmettend.
En op een dag, enkele weken geleden, kwam ik Het Gevaar tegen. Ik keek hem in de ogen. “Jij bent dus Het Gevaar”, zei ik. “Inderdaad”, zei hij. “Nou, kom dan maar op.” Het Gevaar sloeg toe. “Je voelt als een griep”, zei ik, “vrij gewoontjes eigenlijk”. “Heel veel meer ben ik ook niet”, zei Het Gevaar. “Maar ja, de mensen zijn nu zo bang, dat ik soms goed huis kan houden.”
Na een paar uur vroeg ik Het Gevaar om weg te gaan, ik had wel wat beters te doen dan die te gast te hebben. Het Gevaar vertrok.

Dagen later (laten we zeggen: na de quarantaine-tijd) belde en klopte ik weer aan bij vrienden. En deed daarna de deur een stukje open. Ik vertelde over mijn ervaringen met Het Gevaar. Bange ogen keken me aan. “Snap je nu dat je gewoon naar buiten kunt?” vroeg ik. “Nee nee”, zeiden de vrienden, “van Rutte moeten we de rest van ons leven hier blijven. Dit heet ‘het nieuwe normaal’ en het houdt nooit meer op. Misschien is het maar beter dat je niet meer langs komt. Je bent weliswaar al vele jaren onze vriend, maar we moeten blijven geloven in de regering. Die is immers ons Vadertje Staat en zonder dat zijn we verloren”.
Intens verdrietig trok ik de deur achter me dicht. Ik draaide me om, haalde diep adem en zag de prachtige kleuren van de herfstbladeren. Het was tijd voor een lange wandeling. Gelukkig kwam ik tijdens die wandelingen de laatste tijd steeds meer mensen tegen.