Oekraïne-Rusland, Israël-Hamas, of welk gewapend conflict c.q. oorlog dan ook: ik doe niet mee.
Toen de man die later bekend werd als de Boeddha nog Siddharta heette, onderzocht hij de vormen van lijden en bovenal de oorzaken van lijden. Hij realiseerde zich dat zodra we olie op het vuur gooien van onze voorkeuren en afkeren, we dat lijden gaande houden en dat onwetendheid daarover (wat ik zelfbedrog ben gaan noemen) de bron is van alle ellende.
Olie op het vuur wordt er gegooid door de media. Dat is hun reden van bestaan. Journalisten doen geen sec verslag van de hoeveelheid bommen en granaten die vallen en het aantal slachtoffers dat dit weer met zich mee brengt, maar ze betrekken zelf stellingen voor of tegen. En vragen, nee eisen, van hun lezers hetzelfde.
Diezelfde journalisten zouden artikelen moeten schrijven hoe al meer dan tweehonderd jaar dezelfde groep mensen (wapenhandelaren en bankiers) er belang bij hebben om dit uitmoorden gaande te houden en hoe dit verdeel-en-heers-spel altijd gespeeld wordt. Maar dat gebeurt niet.
En van generatie op generatie worden trauma’s doorgegeven maar wordt niet aan elkaar geleerd hoe we deze macabere dans kunnen doorzien en ermee kunnen stoppen. We zijn een hardleerse diersoort.

De laatste zes jaar heb ik veel tijd besteed aan het waarschuwen dat en hoe mensen sneller naar hun einde gebracht worden door de farmaceutische industrie. In de kankerindustrie en de laatste drie jaar ook in de vaccinindustrie. Maar mensen willen niet luisteren, willen niet leren, willen niet veranderen, willen niet begrijpen dat hun goedheid niet gedeeld wordt door mensen die geld of macht of carrière of geloof belangrijker vinden dan ’n mensenleven.
Zeven afscheidsdiensten in 1.5 jaar, en het sterke vermoeden dat er nog velen gaan volgen: het gaat je niet in de koude kleren zitten.

Komt er een kentering ten goede? Ik heb ruim twee jaar lang gehoopt van wel, maar het laatste jaar zie ik het somber in. De mij omringende ‘onwetendheid’ valt me zwaar, ik moet alle zeilen bijzetten om niet te vervallen in cynisme of het verlangen naar een kluizenaarsbestaan om te zetten in realiteit.
Het wensen dat mensen inzien wat er gebeurt en hoe ze dit kunnen veranderen, is op zichzelf overigens ook een verlangen waar ik aan vasthoud en waarmee ik m’n eigen lijden voed. Dus dit heb ík los te laten. Uiteindelijk blijft het een innerlijk proces om vrede te gaan ervaren.