Onderhandelen

Onderhandelen

Als je gaat kijken naar de omschrijving van het woordje onderhandeling dan vindt je bij Wikipedia: “Een onderhandeling is een proces waarmee twee personen of groepen (de partijen) proberen om door middel van voorstellen en tegenvoorstellen tot een overeenkomst te komen. Onderhandelen is naar zijn aard iets zakelijks, maar komt ook in de privésfeer veel voor (“Als jij de boodschappen doet, haal ik de kinderen van school”). De reden dat we onderhandelen is dat we proberen om iets te bereiken wat we anders niet zouden kunnen bereiken.”

 

Het is mij opgevallen dat veel mensen met (uitgezaaide) kanker in feite ook zo te werk gaan met hun ziekte. “Als ik nou gezond eet, hou jij dan op met groeien?” “Als ik braaf mijn medicijnen slik, zorg jij – lichaam – er dan voor dat de kwaadaardige cellen reageren op die medicijnen en doodgaan zodat ik kan blijven leven?”
Er gaat echter een aanname vooraf aan het starten van de onderhandelingen. En dat is dat beide partijen bereid zijn om te onderhandelen. Om middels voorstellen en tegenvoorstellen tot iets te komen dat voor beiden acceptabel is.
Ik heb mij afgevraagd of dat hier wel het geval is. Wie zegt dat kanker zich iets aantrekt van de wens van mijn gezonde cellen om te overleven? Wie zegt dat het voorstel überhaupt gehoord wordt, of dat er een tegenvoorstel wordt gedaan? Het heeft er alle schijn van dat kanker zich he-le-maal niks aantrekt van wat je ook maar doet. Gezond eten? Lekker voor de vermenigvuldiging van de kwaadaardigheid. Blijven bewegen? Kanker reageert er op door je te beperken in de mogelijkheden daartoe.

 

Werken de onderhandelingen als de kanker verdwijnt? Zo ja, wat ontbreekt er dan bij de ene partij als de kanker niet alleen niet verdwijnt maar zelfs blijft groeien?
Je zou kunnen zeggen dat er altijd een gezamenlijk belang moet zijn. In het voorbeeld hierboven waarbij de ene helft van het stel de boodschappen doet, en de andere helft haalt de kinderen van school, is het gezamenlijk belang het gezin, de relatie(s) en de harmonie tussen alle betrokkenen. Dat wordt niet uitgesproken maar wel gevoeld. En daar naar gehandeld.
Wat is het belang van een lichaam met gezonde en ongezonde cellen? Om te blijven leven, lijkt me. En die ongezonde cellen voorkomen dat. Dat is niet handig, zwak uitgedrukt. Nu zijn alle lichamen sterfelijk en houdt het altijd een keer op, maar bij kanker vinden we dat dit niet klopt. Die rukken op terwijl het niet de bedoeling is. Die zorgen er voor dat het lichaam voortijdig overlijdt. Alsof het niet de bedoeling is dat je aan kanker overlijdt. Of…misschien wel als je de 80 jaar bent gepasseerd omdat je ergens aan moet doodgaan, maar niet als je 37 bent. Of 52.

 

Waarom vinden we het bij kanker niet kloppen? Waarom is een auto-ongeluk een gruwel, een noodlottig ongeval, maar hebben we bij kanker meer het idee dat er iets aan te doen valt? Omdat we in een aantal gevallen kanker al wel hebben kunnen stoppen; omdat bij borstkanker bij ruim 80% van alle getroffenen, het niet uitzaait en de betrokkenen aan iets anders uiteindelijk doodgaan. Daar komt die maakbaarheid weer om de hoek kijken.

 

In andere situaties in het dagelijks leven lukken de onderhandelingen soms ook niet, zelfs al (her)kennen beide partijen het gezamenlijk belang. En zo zal het in het lichaam ook gaan. Misschien ‘weet’ kanker wel dat als de gastvrouw dood gaat, het met de kanker zelf ook afgelopen is. En toch wordt er doorgegroeid.
De gastvrouw in kwestie kan dan niet veel meer dan constateren dat ook deze (derde) illusie bij het grof vuil gezet kan worden.

Reageren is niet mogelijk.