En dan is het bijna eind november voordat er weer een bericht verschijnt, na de laatste ‘post’ in mei. En nou weet ik dat ik in het verleden ook wel eens een blog van iemand volgde die kanker had en als ik daar een hele tijd later nog eens op keek en er was niks nieuws verschenen, vroeg ik me toch af: “zou die….?” Nee, het is niet slechter met me gegaan en ik ben niet dood. Maar hoe gaat het als het goed gaat? Dan neemt het leven het weer over. Raar fenomeen.

Onlangs maakte ik een rondreis door Japan, waar ik erg naar had toegeleefd. Meer dan tien maanden lang was die reis ’top of mind’. En, hoewel die zeker anders was dan ik had verwacht, is het een bijzondere reis geworden. Transformerend zelfs. En tijdens die reis realiseerde ik me iets: ik zag mezelf als ‘genezen’. Ik had geen enkele vorm van pijn, wel fiks ongemak van het enige medicijn dat ik gebruik. En ik merkte dat ik met de voorbereidingen op die reis ook een nieuw leven begonnen was. Met een andere kijk op de wereld.

Ik werd de afgelopen drie jaar niet alleen nogal in beslag genomen met mijn eigen gezondheidssituatie, en kroop ook hierin in de rol van leraar. Schreef een boek (je weet wel welk ;-)) en zette dat in de wereld. En merkte toen dat vrijwel niemand daar een boodschap aan had.

Met uitzondering van de mensen in mijn eigen omgeving, die om me geven en willen weten hoe het gaat en daar ook wel wat meer achtergrond over willen, zit niemand te wachten op mijn visie, of aanpak, of resultaat als het gaat om ‘dealen’ met (uitgezaaide) borstkanker. Zelfs mensen die uitgezaaide kanker hebben, hebben geen interesse in hoe ze hun zelfgenezend vermogen kunnen aanspreken. Iedereen lijkt de farmaceutische industrie te geloven die ons heeft wijsgemaakt dat we niet kunnen genezen en dat we hooguit wat langer kunnen leven mits we de medicijnen slikken die zij ons aanbieden.

Toen ikzelf begon te lezen over mensen die in remissie waren gegaan, vroeg ik me af waarom dat niet van de daken werd geschreeuwd. Waarom kwamen zij niet op televisie? Waarom werden hun boeken geen bestsellers? Waarom wisten anderen er niet van? Nu ken ik het antwoord: men is niet geïnteresseerd. We draaien in kringetjes rond en hebben al 70 jaar precies dezelfde resultaten met dezelfde aanpak. En de mensen in remissie halen op den duur hun schouders op en denken: het zal mijn tijd wel duren. Dan ga ik toch gewoon vrolijk verder met leven.

De mensheid moet al deze ellende blijkbaar allemaal meemaken. Het is pijnlijk om aan te zien. Daarom heb ik besloten uit een paar Facebook-groepen te stappen en ook hier voorlopig niks te plaatsen. Ik laat het gewoon los en vertrouw er op dat als iemand ooit wat meer wilt weten, die net zo’n zoektocht als ik onderneemt, en de antwoorden vindt. Als je wilt, zijn alle antwoorden voorhanden.