Instagram, Facebook, sociale media in het algemeen: ze staan vol met afbeeldingen en verhalen over de geweldige dingen die mensen bereiken in hun leven. En dat doen ze/we. We trainen onze lichamen zodat ze er gespierd en fit uit zien. We lopen (halve) marathons, bezoeken exotische plekken, halen diploma’s en vieren aan alle kanten hoe mooi en bijzonder leven is. En dat is het. En dat we dit voor elkaar krijgen, zegt iets over onze krachten en vermogens. Toch is de maakbaarheid van ons bestaan beperkt. En dat geldt helaas vooral voor de drie gebieden die de Boeddha al onderkende als zijnde de terreinen waarop het grootste deel van ons lijden plaatsvindt: ziekte, ouderdom en dood.

Het kan een hele tijd duren voordat het tot ons doordringt dat we ons in zo’n onvermijdelijke toestand bevinden. Dat je ziek bent, dat je daar de maakbaarheid van het weer gezond worden op loslaat, en dat je daarna moet constateren dat het niet werkt, of beperkt is.
Ik zit er middenin en het is een weerbarstige werkelijkheid, kan ik je zeggen. Je doet alles wat de reguliere geneeskunde voorhanden heeft, dan doe je ook nog alles wat alternatieve en complementaire geneeswijzen voor handen hebben, dan draai je jezelf bovendien nog eens psychologisch en spiritueel driemaal van binnen en van buiten…en dan voel je hoe kanker zich daar helemaal niks van aantrekt en gewoon doorgroeit.
Om je heen zie je mensen die alleen regulier doen en genezen (of niet), die het in combinatie met alternatieve behandelingen doen en genezen (of niet); mensen die hun stress aanpakken of dat wat zij zien als de emotionele trigger en genezen (of niet). Zij die genezen en de behandelaars (regulier en alternatief) die daarbij betrokken zijn, wijten het natuurlijk aan die aanpak dat ze genezen. Zij die overlijden, hebben geen stem meer. En de ‘waarheid’ is niet te vinden.

Heb jij ook wel eens stiekem van binnen gedacht: als hij of zij nou maar dit of dat had gedaan, dan was hij/zij wel genezen. Dan had hij/zij een kans gehad. Ja? Ik wel, dat zal ik eerlijk bekennen. Ik wist ook niet precies wat en zou nooit ook maar enige garantie hebben willen afgeven, maar als dat met zo heel veel andere ziekten wel mogelijk was, waarom dan niet hier, met dit?
Waarschijnlijk krijgt iedereen met kanker goedbedoelde adviezen. Ik ook, in zeer ruime mate. Het getuigt van meeleven, van oprecht iets willen doen, van niet machteloos toekijken, en de liefde die daaruit spreekt, is heel fijn. Ik waardeer het. Maakt het enig verschil, in termen van beter worden? Voor sommigen wel, voor anderen niet.
En als jij tot die laatste groep behoort, zul je op de een of andere manier in het reine moeten komen met de niet-maakbaarheid van het leven. Of dat hetzelfde is als accepteren dat je sterfelijk bent en dat je doodgaat, weet ik niet. Het onderzoek loopt nog…